24 Δεκεμβρίου 2009

Αυτα 2009.

Ρε δε ζηταω πολλα. Βρισκω χαρα στις μικρες απολαυσεις τις ζωης, και πολλες φορες καποιες μερες αποτελουν κολαζ τετοιων αξιομνημονευτων ημερων.

Μια μερα που περιεχει: ψωνια με ενα φιλο που δε βλεπεις οσο συχνα οσο θα θελες, φαγητο με μια παρεα που σημαινει τοσα για σενα, καφες με τα ιδια ατομα + αλλα που μονο ευπροσδεκτα ειναι και για επιλογο μια νυχτα που προκυπτει να κραταει περισσοτερα χαρτια απο οσα νομιζες, τοτε πεφτεις για υπνο και ενα αισθημα ολοκληρωσης σε γεμιζει ενθαρρυνοντας σε να ξυπνησεις και την επομενη μερα.

Θενξ ρε. Ηταν μια χρονια δυσκολη για πολλους απο μας. Μακαρι να μπορουσα να σας δωσω ολους ενα δωρο που σας αξιζει. Οχι μονο το τιγρε σατεν εσωρουχο που πηρα στον Αρη. Μακαρι να ειχα το κουτι της Πανδωρας και καθως το ανοιγα να ημουν καμπερομενος απε'ξω και να αιχμαλωτιζα καθε ποθο που προσπαθουσε να δραπετευσει. Επειτα στο καθενα σας να χαριζα τον καθε ποθο και αυτος να σας βοηθουσε ειτε να αντιμετωπισετε τις καθε μαλακιες σας ειτε να σας προβληματισει για αλλες μαλακιες που στη τελικη σε καλο θα σας εβγαινε. Δε θα κρατουσα κανενα για μενα, στη τελικη ισως επαιρνα ενα κομματι ποθου απτον καθενα.

Γυφτια ε?

Το μπουλο σου 2009
Καλο 2010 sunshines :)

20 Δεκεμβρίου 2009

επ. ωραια ειναι εδω.

..ετσι σκοτεινα, με το soundtrack της επιλογης σου να παιζει απο πισω και την ευκαιρια να μοιραστω ολες αυτες τις τερμα βλαμμενες ψευτοφιλοσοφιες μου μαζι με αλλους, που στην καλυτερη των περιπτωσεων τις μοιραζομαι με οσους διαλεγουν να μου κρατανε συντροφια μαζι με ενα,δυο,τρια,επτα ποτηρια gin tonic κατα τη διαρκεια οχι ιδιαιτερα νηφαλιων βραδιων. Και τους ευχαριστω για αυτο τωρα που το σκεφτομαι.


Ειμαστε κοινωνικα πλασματα. Και μιας που το ιντερνετ ειναι μια αντανακλαση της κοινωνικης μας δραστηριοτητας, δεν θα μπορουσα να θεωρω τον εαυτο μου ολοκληρωμενο ιντερνετικο ον χωρις ενα blog. Οχι πως εχω κατι ιδιαιτερο να πω αλλα...νταξ με πιανουν οι κλαψες μου και μενα ωρες ωρες.


Α. Δε χρησιμοποιω τονους. Βαριεμαι. Και κανω και ορθογραφικα λαθη. Πολλα. Και συντακτικα. Και οτι θες.


Ωχ αει γαμησου αν δε θες μη το διαβαζεις καν


Παρακατω ειναι ενας απο τους αγαπημενους μου διαλογους. Ειναι απο το Grim Fandango, ενα adventure game του 1997. Παιχνιδαρα δικε μου. Και αυτος ο Calavera ο πρωταγωνιστης ειναι μεγαλος τσιφτης. Ταξιωδιτικος πρακτορας στη χωρα των νεκρων. Αυτα ειναι γουστα. Τελος παντων ο λογος για τον οποιο τον περιλαμβανω στο πρωτο μου post ever ειναι το οτι εχει καρφωθει στο μυαλο μου εδω και παρα πολλες μερες χωρις καποιο συγκεκριμενο λογο και εδω περα θα postαρω συχνα τετοιες ασυναρτησιες. Βασικα νομιζω πως ξερω το λογο γιατι εχει καρφωθει αλλα βαριεμαι να το αναλυω. Αλλη φορα maybe. Παιξτε το, ειναι εξισου ομορφη εμπειρια με ενα πολυ καλο βιβλιο η μια γαμαουα ταινια.


Αυτα για αρχη. Μιλαμε ξανα συντομα. Φιλια sunshines.



Manuel Calavera: Buenos días.

Mercedes Colomar: You're not the nurse.

Manuel Calavera: No.

Mercedes Colomar: You're not here to give me my medication?

Manuel Calavera: No, but I am here to ease your pain.

Mercedes Colomar: Guess they couldn't save me, eh?

Manuel Calavera: No, but there's still a chance you could save me.