επ. ωραια ειναι εδω.

..ετσι σκοτεινα, με το soundtrack της επιλογης σου να παιζει απο πισω και την ευκαιρια να μοιραστω ολες αυτες τις τερμα βλαμμενες ψευτοφιλοσοφιες μου μαζι με αλλους, που στην καλυτερη των περιπτωσεων τις μοιραζομαι με οσους διαλεγουν να μου κρατανε συντροφια μαζι με ενα,δυο,τρια,επτα ποτηρια gin tonic κατα τη διαρκεια οχι ιδιαιτερα νηφαλιων βραδιων. Και τους ευχαριστω για αυτο τωρα που το σκεφτομαι.


Ειμαστε κοινωνικα πλασματα. Και μιας που το ιντερνετ ειναι μια αντανακλαση της κοινωνικης μας δραστηριοτητας, δεν θα μπορουσα να θεωρω τον εαυτο μου ολοκληρωμενο ιντερνετικο ον χωρις ενα blog. Οχι πως εχω κατι ιδιαιτερο να πω αλλα...νταξ με πιανουν οι κλαψες μου και μενα ωρες ωρες.


Α. Δε χρησιμοποιω τονους. Βαριεμαι. Και κανω και ορθογραφικα λαθη. Πολλα. Και συντακτικα. Και οτι θες.


Ωχ αει γαμησου αν δε θες μη το διαβαζεις καν


Παρακατω ειναι ενας απο τους αγαπημενους μου διαλογους. Ειναι απο το Grim Fandango, ενα adventure game του 1997. Παιχνιδαρα δικε μου. Και αυτος ο Calavera ο πρωταγωνιστης ειναι μεγαλος τσιφτης. Ταξιωδιτικος πρακτορας στη χωρα των νεκρων. Αυτα ειναι γουστα. Τελος παντων ο λογος για τον οποιο τον περιλαμβανω στο πρωτο μου post ever ειναι το οτι εχει καρφωθει στο μυαλο μου εδω και παρα πολλες μερες χωρις καποιο συγκεκριμενο λογο και εδω περα θα postαρω συχνα τετοιες ασυναρτησιες. Βασικα νομιζω πως ξερω το λογο γιατι εχει καρφωθει αλλα βαριεμαι να το αναλυω. Αλλη φορα maybe. Παιξτε το, ειναι εξισου ομορφη εμπειρια με ενα πολυ καλο βιβλιο η μια γαμαουα ταινια.


Αυτα για αρχη. Μιλαμε ξανα συντομα. Φιλια sunshines.

Manuel Calavera: Buenos días.

Mercedes Colomar: You're not the nurse.

Manuel Calavera: No.

Mercedes Colomar: You're not here to give me my medication?

Manuel Calavera: No, but I am here to ease your pain.

Mercedes Colomar: Guess they couldn't save me, eh?

Manuel Calavera: No, but there's still a chance you could save me.